Έχω μέρες να γράψω κάτι σοβαρό τουλάχιστον, σκεφτόμουν να κατεβάσω την προηγούμενη ανάρτηση αφού ούτε ένας δε μπήκε στον κόπο να μου πει ότι τελικά ο σύνδεσμος δε λειτουργεί. Όταν ξεκίνησα να φτιάχνω το blog είχα άλλα όνειρα γι αυτό. Νόμιζα ότι θα μπορώ να γράφω ό,τι θέλω ό,τι σκέφτομαι.
Δεν ισχύει κάτι τέτοιο όμως. Είμαι βλέπεις άνθρωπος που δεν κρύβεται, τα ψευδώνυμα δεν τα πήγαινα ποτέ, δε θα μπορούσα επίσης ποτέ στη θέση της φωτό μου να βάλω τη Μίνι μάους τη στρουμφίτα ή το κουνέλι της γιαγιάς μου. Επομένως μιλάω επώνυμα και επώνυμα δεν μπορείς να φανερώσεις τις μύχιες σκέψεις σου. Και γιατί θες να τις φανερώσεις θα μου πεις;
Κάνε πολιτικά σχόλια , είναι και τις μόδας. Θες, θα σου πω, γιατί θες να εκφραστείς , γιατί όσο κι αν τα λες δεν αλαφρώνεις , οπότε σκέφτεσαι ότι αν τα δεις γραμμένα ίσως το πάρουν απόφαση και φύγουν από μέσα σου. Τα προβλήματα, αυτά είναι το υποκείμενο της προηγούμενης πρότασης. Ποια προβλήματα, εδώ πού τα λέμε; Ούτε δουλειά έχω, ούτε μισθό να μου κάνουν περικοπές , ούτε εισοδήματα να μου φορολογήσουν. Πώς ζω; Να'ναι καλά ο μπαμπάς που με ταϊζει. Αλλά τι να σου κάνει κι αυτός τώρα με τις περικοπές; Πώς ζω, λοιπόν; Ούτ' εγώ το ξέρω πώς καταφέρνω κι επιβιώνω. Και συνεχίζω να σπουδάζω για να πάρω ένα πτυχίο που, όταν ήμουν πιο μικρή και πιο αθώα, νόμιζα ότι θα μου προσφέρει δουλειά..Τώρα θα το πάρω για να το φυλάξω στο συρτάρι, γιατί λεφτά για κορνίζα δε βλέπω να'χουμε.
Και κάτι άλλο που θέλω να πω από καιρό.
Για εμάς, που για κάποιους λόγους, στο Λύκειο θεωρούμασταν "φυσικώς αδύνατοι" με αναπηρία άνω του 67% και δώσαμε Πανελλήνιες -το τονίζω- εξετάσεις προφορικά, για όλους εμάς λοιπόν γίνονται θαύματα. Γιατί μόλις μπούμε στο Πανεπιστήμιο αυτομάτως θεραπευόμαστε αφού δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη όχι μόνο για τη διευκόλυνσή μας στην παρακολούθηση των μαθημάτων, αλλά ούτε καν για την εξέτασή μας σε αυτά. Αναγκαζόμαστε λοιπόν να περιφέρουμε το πρόβλημά μας από γραφείο σε γραφείο για να δεχτεί τελικά ο καθηγητής να μας εξετάσει την ημέρα και την ώρα των γραπτών εξετάσεων, που σημαίνει: μετά από 3 ολόκληρες φριχτές ώρες αγωνίας και άγχους, αφού δλδ ολοκληρωθεί η γραπτή εξέταση κι αυτό αν είμαστε τυχεροί. Μια φορά περίμενα 3 ώρες για να εξεταστώ και τελικά η καθηγήτρια μου είπε να πάω άλλη μέρα γιατί ήταν κουρασμένη.Λες και εγώ δεν ήμουν. Και γιατί δε μου το'λεγε από πριν να μην παιδεύομαι; Δεν ήξερε ότι θα κουραστεί; Ας μου κανόνιζε απ'την αρχή ένα ραντεβού να μην περιμένω κι εγώ λουσμένη στον ιδρώτα. Και μετά σου λέει τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν προτεραιότητα. Πριν 2 χρόνια όλους εμάς τους ΦμεΑ μας κατέγραψαν στο σύστημά τους μαζί με τα προβλήματά μας και νόμιζα ότι κάτι θα γίνει, έστω και αργά. Το μόνο που έγινε ήταν να με πάρουν πριν λίγες μέρες ένα τηλ για να με ενημερώσουν για μια ημερίδα που θα γίνει στα Προπύλαια για να συζητήσουμε τα ζητήματα που μας απασχολούν. Καθημερινή ,βέβαια. Λες και δεν ξέρουν ότι είμαστε φοιτητές κι έχουμε μάθημα το οποίο υποτίθεται πρέπει να παρακολουθούμε.
Είπα πολλά, χωρίς λόγο βέβαια, δεν περιμένω ν'αλλάξει κάτι, να γίνει κάτι, κανείς δε σου δίνει σημασία αν δε μιλάς από θέση ισχύος. Απλά έτσι, για να τα βγάλω από μέσα μου. Γιατί νιώθω διπλά αδικημένη. Γιατί δεν έφταιξα σε τίποτα, δε διάλεξα να έχω πρόβλημα, δε διάλεξα να ζω μ'αυτό όσο μικρό κι αν είναι ή φαίνεται σε κάποιους. Γιατί δε διάλεξα να παρακαλάω για το αυτονόητο:να εξεταστώ προφορικά αφού ΔΕ ΒΛΕΠΩ. Βέβαια, δεν είμαι τελείως τυφλή, ένα 20% το διακρίνω.Και βέβαια, αυτό δε φαίνεται ούτε με την πρώτη ματιά ούτε ίσως και με τη δεύτερη. Μόνο εγώ όμως ξέρω πόσα λεωφορεία έχω χάσει γιατί δεν έβλεπα τον αριθμό, πόσες φορές έχω πέσει γιατί δε διέκρινα το σκαλοπάτι, πόσες φορές έχω χαιρετήσει λάθος άτομα, πόσες ώρες έχω περάσει στα χειρουργεία, πόσες φωτοτυπίες έχω βγάλει τα βιβλία μου, πώς καταφέρνω να γράφω και να διαβάζω. Γιατί ναι, έχω τη δυνατότητα να γράψω. Αλλά αφού στα 18 μου κρίνομαι " φυσικώς αδύνατη" από γιατρούς δημόσιου νοσοκομείου και από ειδική νομαρχιακή επιτροπή γιατί ξαφνικά στα 19 (χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα) δεν είμαι προβλεπόμενη; Γιατί μας δίνουν το δικαίωμα να δώσουμε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, αφού στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για μας;
Δεν ισχύει κάτι τέτοιο όμως. Είμαι βλέπεις άνθρωπος που δεν κρύβεται, τα ψευδώνυμα δεν τα πήγαινα ποτέ, δε θα μπορούσα επίσης ποτέ στη θέση της φωτό μου να βάλω τη Μίνι μάους τη στρουμφίτα ή το κουνέλι της γιαγιάς μου. Επομένως μιλάω επώνυμα και επώνυμα δεν μπορείς να φανερώσεις τις μύχιες σκέψεις σου. Και γιατί θες να τις φανερώσεις θα μου πεις;
Κάνε πολιτικά σχόλια , είναι και τις μόδας. Θες, θα σου πω, γιατί θες να εκφραστείς , γιατί όσο κι αν τα λες δεν αλαφρώνεις , οπότε σκέφτεσαι ότι αν τα δεις γραμμένα ίσως το πάρουν απόφαση και φύγουν από μέσα σου. Τα προβλήματα, αυτά είναι το υποκείμενο της προηγούμενης πρότασης. Ποια προβλήματα, εδώ πού τα λέμε; Ούτε δουλειά έχω, ούτε μισθό να μου κάνουν περικοπές , ούτε εισοδήματα να μου φορολογήσουν. Πώς ζω; Να'ναι καλά ο μπαμπάς που με ταϊζει. Αλλά τι να σου κάνει κι αυτός τώρα με τις περικοπές; Πώς ζω, λοιπόν; Ούτ' εγώ το ξέρω πώς καταφέρνω κι επιβιώνω. Και συνεχίζω να σπουδάζω για να πάρω ένα πτυχίο που, όταν ήμουν πιο μικρή και πιο αθώα, νόμιζα ότι θα μου προσφέρει δουλειά..Τώρα θα το πάρω για να το φυλάξω στο συρτάρι, γιατί λεφτά για κορνίζα δε βλέπω να'χουμε.
Και κάτι άλλο που θέλω να πω από καιρό.
Για εμάς, που για κάποιους λόγους, στο Λύκειο θεωρούμασταν "φυσικώς αδύνατοι" με αναπηρία άνω του 67% και δώσαμε Πανελλήνιες -το τονίζω- εξετάσεις προφορικά, για όλους εμάς λοιπόν γίνονται θαύματα. Γιατί μόλις μπούμε στο Πανεπιστήμιο αυτομάτως θεραπευόμαστε αφού δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη όχι μόνο για τη διευκόλυνσή μας στην παρακολούθηση των μαθημάτων, αλλά ούτε καν για την εξέτασή μας σε αυτά. Αναγκαζόμαστε λοιπόν να περιφέρουμε το πρόβλημά μας από γραφείο σε γραφείο για να δεχτεί τελικά ο καθηγητής να μας εξετάσει την ημέρα και την ώρα των γραπτών εξετάσεων, που σημαίνει: μετά από 3 ολόκληρες φριχτές ώρες αγωνίας και άγχους, αφού δλδ ολοκληρωθεί η γραπτή εξέταση κι αυτό αν είμαστε τυχεροί. Μια φορά περίμενα 3 ώρες για να εξεταστώ και τελικά η καθηγήτρια μου είπε να πάω άλλη μέρα γιατί ήταν κουρασμένη.Λες και εγώ δεν ήμουν. Και γιατί δε μου το'λεγε από πριν να μην παιδεύομαι; Δεν ήξερε ότι θα κουραστεί; Ας μου κανόνιζε απ'την αρχή ένα ραντεβού να μην περιμένω κι εγώ λουσμένη στον ιδρώτα. Και μετά σου λέει τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν προτεραιότητα. Πριν 2 χρόνια όλους εμάς τους ΦμεΑ μας κατέγραψαν στο σύστημά τους μαζί με τα προβλήματά μας και νόμιζα ότι κάτι θα γίνει, έστω και αργά. Το μόνο που έγινε ήταν να με πάρουν πριν λίγες μέρες ένα τηλ για να με ενημερώσουν για μια ημερίδα που θα γίνει στα Προπύλαια για να συζητήσουμε τα ζητήματα που μας απασχολούν. Καθημερινή ,βέβαια. Λες και δεν ξέρουν ότι είμαστε φοιτητές κι έχουμε μάθημα το οποίο υποτίθεται πρέπει να παρακολουθούμε.
Είπα πολλά, χωρίς λόγο βέβαια, δεν περιμένω ν'αλλάξει κάτι, να γίνει κάτι, κανείς δε σου δίνει σημασία αν δε μιλάς από θέση ισχύος. Απλά έτσι, για να τα βγάλω από μέσα μου. Γιατί νιώθω διπλά αδικημένη. Γιατί δεν έφταιξα σε τίποτα, δε διάλεξα να έχω πρόβλημα, δε διάλεξα να ζω μ'αυτό όσο μικρό κι αν είναι ή φαίνεται σε κάποιους. Γιατί δε διάλεξα να παρακαλάω για το αυτονόητο:να εξεταστώ προφορικά αφού ΔΕ ΒΛΕΠΩ. Βέβαια, δεν είμαι τελείως τυφλή, ένα 20% το διακρίνω.Και βέβαια, αυτό δε φαίνεται ούτε με την πρώτη ματιά ούτε ίσως και με τη δεύτερη. Μόνο εγώ όμως ξέρω πόσα λεωφορεία έχω χάσει γιατί δεν έβλεπα τον αριθμό, πόσες φορές έχω πέσει γιατί δε διέκρινα το σκαλοπάτι, πόσες φορές έχω χαιρετήσει λάθος άτομα, πόσες ώρες έχω περάσει στα χειρουργεία, πόσες φωτοτυπίες έχω βγάλει τα βιβλία μου, πώς καταφέρνω να γράφω και να διαβάζω. Γιατί ναι, έχω τη δυνατότητα να γράψω. Αλλά αφού στα 18 μου κρίνομαι " φυσικώς αδύνατη" από γιατρούς δημόσιου νοσοκομείου και από ειδική νομαρχιακή επιτροπή γιατί ξαφνικά στα 19 (χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα) δεν είμαι προβλεπόμενη; Γιατί μας δίνουν το δικαίωμα να δώσουμε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, αφού στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για μας;
Στα σοβαρά και στα σημαντικά οι περισσότεροι δεν έχουμε απαντήσεις δυστυχώς. Τώρα για το πτυχίο σου, όταν με το καλό το πάρεις, σκέψου τι θα το κάνεις γιατί όπως θυμάσαι και τα υπόλοιπα πράγματά σου στο πατάρι τα 'χω ξορίσει, στο δωμάτιο δε χωράει σχεδόν τίποτα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήνα'σαι καλά που με εμψυχώνεις! για να καταλάβω,μου λες ότι δε χωράμε στο δωμάτιο εγώ και το πτυχίο μου και να πάμε να μείνουμε στο παγκάκι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην τα σκέφτεσαι τόσο τραγικά. Το πολύ πολύ να βάλουμε ένα παγκάκι στον κήπο να είσαι τουλάχιστον κοντά μας!! Έλα πλάκα κάνω, πάρε εσύ το πτυχίο κι εγώ θα σου αγοράσω και κορνίζα!!
ΑπάντησηΔιαγραφή