ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Στιγμές έμπνευσης

Έχεις αγγέλου τη θωριά , μα η καρδιά σου όμως
Είν’ ένας κακοτράχαλος γεμάτος πέτρες δρόμος

Αν είν’ ο έρωτας φονιάς κι εμείς τα θύματά του
Καλύτερα να πέθαινα παρά να ζω μακριά του



Εθάρουνα πως είχαμε μία καρδιά κι οι δυό μας
Γι’αυτό κι απόμεινα μισή μετά το χωρισμό μας

Άφησα μες στα χέρια σου όνειρα κι αναμνήσεις
Κι όποια αγκαλιάζεις γίνεται αιτία να τα σβήσεις

Με σκλάβωσαν τα μάτια σου,η όψη σου,η φωνή σου
Και τα ισόβια δεσμά είν’η ανάμνησή σου

Δεν ξαναμπαίνω σ’εκκλησιά να κάμω το σταυρό μου
Γιατί μου στέρησε ο Θεός το φύλακα αγγελό μου

Εγώ θα ζήσω μια ζωή με την ανάμνησή σου
Τι κι αν ποτέ τα μάτια μου δε σε ξαναντικρίσουν

Φαίνεται δε μ’αγάπησε αφού σε όλους λέει
Για το δικό μας χωρισμό ότι αυτός δε φταίει

Δεν ειν’ο έρωτας θεός μα γεννημένος κλέφτης
Που’χει τη γλύκα του μελιού και τα φτερά τση σκέψης

Σαν πυρκαγιά η αγάπη σου καίει τα σωθικά μου
Κι εσύ ούτ’ένα δάκρυ σου δε ρίχνεις στη φωτιά μου

Εγώ για την αγάπη σου μπορώ και να ποθάνω
Σκέψου αν ήμαστε μαζί ίντα θελε να κάνω

Σαν τον αέρα που περνά και δέρνει τσ’αστιβοίδες
Εφύσηξες κι εγκρέμισες όσες κι αν είχα ελπίδες

Μου το φωνάζει η λογική πως δεν ξαναγιαγέρνει
Μα’γω πιστεύω τ’όνειρο που δίπλα μου τον φέρνει

Ίντα τη θες την ομορφιά απου’χει το κορμί σου
Αφου’ναι άδεια,ψεύτικη κι αχάριστη η ψυχή σου

Αντίδοτο στη ζήλια μου ζητώ μα δεν υπάρχει
Πάλεψες και με κέρδισες στου έρωτα τη μάχη

Η κάθε νύχτα γίνεται κόλαση μακριά σου
Γι’αυτό κι η σκέψη κάθ’αργά φεύγει μου και κλουθά σου

Πες μου ποια άλλη θα βρεθεί τόσο να σ’αγαπήσει
Που μακριά σου ούτε λεπτό να μη μπορεί να ζήσει

Εσύ ‘σαι,φως μου,αρχάγγελος,πλάσμα του παραδείσου
Πως σκέφτηκα η αμαρτωλή να σμίξω εγώ μαζί σου

Εμένα η μοίρα μου βαστά κακία από κοπέλι
Μου δίδει δηλητήριο και στσ’άλλους δίνει μέλι

Τα δάκρυα που έχυσα δεν ήτανε για σένα
Ήτανε για τα όνειρα που’θαψα ένα ένα

Ήθελα να γινόμουνα χνούδι στο πρόσωπό σου
Για να τσιμπώ όποια φιλεί,φως μου,το μάγουλό σου

Σ’όποιο φεγγάρι σε κοιτά παραγγελιά θ’αφήσω
Να σου θυμίζει χώρια σου πως δε μπορώ να ζήσω

Όπως γυρεύει η βροχή το διψασμένο χώμα
Ετσά ποθεί τα χείλη σου και το δικό μου στόμα

Τα χάδια σου γενήκανε μαχαίρια που με σφάζουν
Γιατί τα ίδια δάχτυλα κι άλλο κορμί αγκαλιάζουν

Άμα ποθάνω να μη ρθεις να μ’αποχαιρετήσεις
Γιατί με την αγάπη σου μπορεί να μ’αναστήσεις


Να με θυμάσαι όντε γελάς κι όχι όντε δακρύζεις
Γιατί εμένα όμορφα πράματα μου θυμίζεις

Τα «σ’αγαπώ» σου ήτανε λόγια μεγάλα μόνο
Και ‘γω απού σε πίστεψα ακόμη τα πληρώνω

Σαν το πουλί που πληγωθεί και δεν πετά στα ύψη
Είμαι απ’την ώρα που εσύ μ’έχεις εγκαταλείψει

Όσα για σένα αισθάνομαι δε λέγουνται με λέξεις
Αν δεν τα νίωσεις δε μπορείς κι εσύ να με πιστέψεις

Εδά μονάχα τ’όνειρο μ’ό,τι αγαπώ με σμίγει
Αφού αυτός που λάτρεψα απ’τη ζωή εχει φύγει

Όνειρα κάνε μού’λεγες και πράξη θα στα κάμω
Μα έβαλες θεμέλιο του ονείρου μας την άμμο

Δε θέλω αγάπη δανεική,ούτε φιλιά με δόσεις
Δε δίνουνε τον έρωτα μισοτιμής στσ’εκπτώσεις

Η σκέψη μου είν’αόρατη γι’αυτό και την αφήνω
Και σμίγει ευκολότερα από’μένα μετα’κείνον

Ζούμε μαζί ένα όνειρο,μα θέλω όντε ξυπνήσω
Στο ίδιο κρεβάτι πλάι μου εσένα ν’αντικρύσω

Το δάκρυ λένε τση καρδιάς τον πόνο ξαλαφρώνει
Μα εμένα στάζει σαν κερί καυτό και τηνε λιώνει

Λυπάμαι που σ’αγάπησα,πικρά το μετανιώνω
γιατί απ’την αγάπη σου κέρδισα μόνο πόνο

Μόνο στα όνειρα μπορώ εδά να σ’αγκαλιάσω
εκειά χορταίνω το κορμί που το πρωί θα χάσω

Ήσουν για μένα όνειρο,ξύπνησα κι είχες φύγει
και τώρα η απουσία σου ωσάν θηλιά με πνίγει

Κι αν δε με θες στο πλάι σου εγώ δε θα σ’αφήσω
πουλί θα γίνει η σκέψη μου και θα σ’ακολουθήσω

Θε μου,αν είσαι δίκαιος,κάμε να το πληρώσει
τον πόνο απου μου’δωκε διπλό να τονε νιώσει

Με τη μορφή σου συντροφιά στα όνειρά μου κάνω
αφού ο Θεός δε μ’άφησε τίποτα παραπάνω

Έπαιρνες όρκο στο Θεό,τάχα, πως με λατρεύεις
και τώρα ελπίδες κι όνερα με ένα «γεια» ληστεύεις

Εγώ 'χω μάθει ν'αγαπώ χωρίς να βάζω όρους
κι από τα συναισθήματα να μη γυρεύω φόρους

Εκλέψανε τη μνήμη μου,φως μου,τα δυο σου μάτια
να μη θυμάμαι την καρδιά πως μου'κανες κομμάτια

Ήθελα να γινόμουνα στα μάτια σου το χρώμα
για να σου φαίνονται όμορφα και τ'άσχημα ακόμα

Διψώ για ένα χαμόγελο κι ένα ζεστό σου βλέμμα
για να'χω την ψευδαίσθηση πως νοιάσζεσαι για μένα

Αναπνοή τση σκέψης μου και φλέβα της καρδιάς μου,
τα μου'χες τάξει κάποτε ακόμη τα χρωστάς μου

Χρειάζομαι τα μάτια σου όνειρα για να φτιάξω
με οδηγό το βλέμμα σου τον κόσμο να αλλάξω

Τα λόγια μου είναι φτωχά,λίγα τα γράμματά μου
μα δε θα βρεις πιο δυνατή αγάπη απ'τη δικιά μου

Όση χαρά μου έδωσες την ξαναπήρες πίσω
όμως δεν τα κατάφερα ,φως μου, να σε μισήσω


Ήσουν για μένα η χαρά μες τση ζωής το χάρτη
μα όσο γέλιο μου'δωσες το πλήρωσα με δάκρυ

Στο γάμο του με κάλεσε σα να'μαστε δυο φίλοι
αυτός που έπαιρνε πνοή απ'τα δικά μου χείλη

Παντρεύγεσαι,στο γάμο σου τι δώρο να σου φέρω
εγώ που για χατίρι σου ακόμα υποφέρω

Μια αγκαλιά κι ένα φιλί ζητώ απεγνωσμένα
και "σ'αγαπώ" ν'ακούσουνε τ'αυτιά μου από σένα

Παραπονούμαι σου ,Θεέ, για μια αιτία μόνο
που κάθε μου χαμόγελο με δάκρυα πληρώνω

Να ξέρεις πως δεν ήσουνα απλά η μόνη λύση
στην πεθαμένη μου ζωή που ' ρθε να μ'αναστ'ησει

Εξάρτηση και στέρηση σημάδια της φυγής σου
και πολλαπλά αυμπτώματα άφησε το φιλί σου

Δεν τη μπορώ τη μοναξιά χωρίς καμιά ελπίδα
ακόμα και τα όνειρα ξεχάστηκαν που είδα

Ανησυχώ που έζησα τόσο καιρό κοντά σου
και δεν κατέχω να σου πω ένα ελάττωμά σου

Απάντησέ μου σοβαρά :μπορείς να μ'αγαπήσεις;
ή ήταν μια προσπάθεια μόνο να μ'αποχτήσεις;

Εγώ δεν κρίνω το γιατί χάλασες τη ζωή σου
μόνο που τη χαράμισες χωρίς να σ'αγαπήσουν

Εκλιπαρώ για μια ματιά ,ένα ζεστό σου βλέμμα
για να χω την ψευδαίσθηση πως νοιάζεσαι για μένα