Ένα χαμόγελο - Στιγμές έμπνευσης

Στεκόταν στη στάση του λεωφορείου ,την οποία πλησιάζα μετά από μια κουραστική μέρα.Ένα παληκάρι με άσπρα, όχι ιδιαίτερα ψηλός, όχι ιδιαίτερα όμορφος. Φορούσε σκουλαρίκι στο αυτί, λεπτομέρεια που παρατήρησα όταν έφευγε.
Ανταλλάξαμε μόνο δυο κουβέντες, τι ώρα περνάει το λεωφορείο, περιμένεις πολύ κλπ .
Τι μου έκανε εντύπωση; Το χαμόγελο του.
Θα θελα να ήμουν πιο παραστατική για να μπορώ να το περιγράψω.
Όύτε χαζοχαρούμενο,ούτε υπεροπτικό,ούτε βεβιασμένο,ούτε τυπικό.
Δε χαμογελούσαν τα χείλη του μόνο, αλλά ολοκληρο το πρόσωπό του.

Και ζήλεψα.



Γιατί το δικό μου χαμόγελο είναι συνήθως κάτι από τα παραπάνω. Είτε θα χαζογελάω χωρίς προφανή λόγο, είτε θα ειρωνεύομαι, είτε θα προσποιούμαι ότι χάρηκα που είδα έναν γνωστό που δε θυμάμαι από που τον ξέρω.

Και δε θυμάμαι καν αν ανταπέδωσα το χαμόγελο, έστω και μ'ενα αινιγματικό μειδίαμα.