ΘΥΜΑΜΑΙ - Στιγμές έμπνευσης

Όταν ήμουν μικρή,τότε που είχα συγγραφικές φιλοδοξίες και όνειρα(όχι απαραίτητα συγγραφικά) σκεφτόμουν ότι θα΄γραφα κάποτε ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις που μου αφηγούνταν ο Παππούς από τον πόλεμο της Κορέας.

 Αυτό δεν έγινε για δυο λόγους. Πρώτον γιατί με το πέρασμα των χρόνων κατάλαβα ότι δεν έχω το ταλέντο που χρειάζεται για να γράψω, δεύτερον γιατί για κάποιο λόγο δε θυμάμαι καμιά από τις ιστορίες αυτές.
Αλλά



θυμάμαι ότι μιλούσαμε για πολιτική από τότε που γινόταν η ψηφοφορία για την αναδειξη νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ (τότε που βγήκε τελικά ο Σημίτης),

θυμάμαι που όταν κοβόταν το ρεύμα μου λέγε ιστορίες(η αγαπημένη μου ήταν αυτή με το αυγό του Χότζα),

θυμάμαι που με ανέβαζε στο γαΙδουράκι του (ο Παππούς δεν έμαθε ποτέ να οδηγεί,ούτε ήθελε να μάθει),

θυμάμαι που ήθελε να΄ναι μόνιμα ανοιχτή η τηλεόραση για να χει παρέα (δεν του φτανε φαίνεται η γιαγιά!),

θυμάμαι που καθάριζε ακόμα και τις ρώγες απ΄ το σταφύλι γιατί είχε έλκος,

θυμάμαι το λόγο για τον οποίο είχε πάθει το έλκος,

θυμάμαι που ανέβαινε στην αυλή μας για να απιριάσει την κρεβατίνα(να ψεκάσει με θειάφι την κληματαριά),

θυμάμαι που άλειφε τη φρυγανιά του πρώτα με λάδι και μετά με μέλι,

θυμάμαι που πάντα το φαϊ του φαινόταν ανάλατο,

θυμάμαι που μας έδινε λεφτά για να πάρουμε παγωτό όταν δε μας αφήναν οι γονείς μας,

θυμάμαι που είχε κοιμηθεί στη χαρτοκαλύβα μας

θυμάμαι τότε που με γλίτωσε απ΄τα χέρια της μάνας μου,

θυμάμαι που μου λεγε τα κάλαντα που έλεγε μικρός(μια φορά τα ηχογράφησα ευτυχώς),

θυμάμαι που δεν ανέβαινε στο σπίτι μας παρά μόνο σε μεγάλη ανάγκη ή σε καμιά γιορτή (για να μη μας γίνεται βάρος),

θυμάμαι που είχε βάλει στην άκρη ένα αρκετά σεβαστό ποσό για να μου δώσει όταν με το καλό θα παιρνα πτυχίο (αχ,Παππούλη,ακόμα δεν το πήρα αυτό το πτυχίο),

θυμάμαι το πηγαίο και απίστευτο χιούμορ του,

τα μάτια του, αυτό το γκρίζο, γελαστό και θλιμμένο μαζί, βλέμμα,

θυμάμαι τη φοβία του για τους γιατρούς, το παράπονο στη φράση του "αφήστε με σας παρακαλώ...", όταν τον πήγαιναν στα χέρια ο θείος με το μπαμπά στο αυτοκίνητο για το νοσοκομείο,

θυμάμαι τόσα που σκέφτομαι ότι τελικά είναι κρίμα που δεν έχω το ταλέντο να τα γράψω σε βιβλίο...

Αν πω ότι μου λείπει θα ΄ναι λίγο, αλλά δε βρίσκω κάτι καλύτερο.