ΘΥΜΑΜΑΙ

Όταν ήμουν μικρή,τότε που είχα συγγραφικές φιλοδοξίες και όνειρα(όχι απαραίτητα συγγραφικά) σκεφτόμουν ότι θα΄γραφα κάποτε ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις που μου αφηγούνταν ο Παππούς από τον πόλεμο της Κορέας.

 Αυτό δεν έγινε για δυο λόγους. Πρώτον γιατί με το πέρασμα των χρόνων κατάλαβα ότι δεν έχω το ταλέντο που χρειάζεται για να γράψω, δεύτερον γιατί για κάποιο λόγο δε θυμάμαι καμιά από τις ιστορίες αυτές.
Αλλά



θυμάμαι ότι μιλούσαμε για πολιτική από τότε που γινόταν η ψηφοφορία για την αναδειξη νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ (τότε που βγήκε τελικά ο Σημίτης),

θυμάμαι που όταν κοβόταν το ρεύμα μου λέγε ιστορίες(η αγαπημένη μου ήταν αυτή με το αυγό του Χότζα),

θυμάμαι που με ανέβαζε στο γαΙδουράκι του (ο Παππούς δεν έμαθε ποτέ να οδηγεί,ούτε ήθελε να μάθει),

θυμάμαι που ήθελε να΄ναι μόνιμα ανοιχτή η τηλεόραση για να χει παρέα (δεν του φτανε φαίνεται η γιαγιά!),

θυμάμαι που καθάριζε ακόμα και τις ρώγες απ΄ το σταφύλι γιατί είχε έλκος,

θυμάμαι το λόγο για τον οποίο είχε πάθει το έλκος,

θυμάμαι που ανέβαινε στην αυλή μας για να απιριάσει την κρεβατίνα(να ψεκάσει με θειάφι την κληματαριά),

θυμάμαι που άλειφε τη φρυγανιά του πρώτα με λάδι και μετά με μέλι,

θυμάμαι που πάντα το φαϊ του φαινόταν ανάλατο,

θυμάμαι που μας έδινε λεφτά για να πάρουμε παγωτό όταν δε μας αφήναν οι γονείς μας,

θυμάμαι που είχε κοιμηθεί στη χαρτοκαλύβα μας

θυμάμαι τότε που με γλίτωσε απ΄τα χέρια της μάνας μου,

θυμάμαι που μου λεγε τα κάλαντα που έλεγε μικρός(μια φορά τα ηχογράφησα ευτυχώς),

θυμάμαι που δεν ανέβαινε στο σπίτι μας παρά μόνο σε μεγάλη ανάγκη ή σε καμιά γιορτή (για να μη μας γίνεται βάρος),

θυμάμαι που είχε βάλει στην άκρη ένα αρκετά σεβαστό ποσό για να μου δώσει όταν με το καλό θα παιρνα πτυχίο (αχ,Παππούλη,ακόμα δεν το πήρα αυτό το πτυχίο),

θυμάμαι το πηγαίο και απίστευτο χιούμορ του,

τα μάτια του, αυτό το γκρίζο, γελαστό και θλιμμένο μαζί, βλέμμα,

θυμάμαι τη φοβία του για τους γιατρούς, το παράπονο στη φράση του "αφήστε με σας παρακαλώ...", όταν τον πήγαιναν στα χέρια ο θείος με το μπαμπά στο αυτοκίνητο για το νοσοκομείο,

θυμάμαι τόσα που σκέφτομαι ότι τελικά είναι κρίμα που δεν έχω το ταλέντο να τα γράψω σε βιβλίο...

Αν πω ότι μου λείπει θα ΄ναι λίγο, αλλά δε βρίσκω κάτι καλύτερο.

Related Posts

11 σχόλια

  1. Με τόσα ωραία που θυμάσαι για τον παππού είναι όντως κρίμα που δεν έχεις συγγραφικό ταλέντο!
    Παρόλα αυτά δοκίμασε να γράψεις! Ποτέ δεν ξέρεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όλα αυτά που θυμάσαι, κάνανε τον άνθρωπο που αγάπησες...
    Καλησπέρα από ΝΖ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτές είναι οι πιο τρυφερές και γλυκές αναμνήσεις από ανθρώπους που ζωγράφισαν τα παιδικά μας χρόνια με τα πιο έντονα χρώματα.
    Θα θυμάμαι πάντα τα καλοκαίρια στο χωριό και τα παραμύθια που μας έλεγε η γιαγιά τα βράδια!!

    Καλό μεσημέρι Δέσποινα,
    καλώς σε βρίσκω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Geia sou Despinaki!! Eisea apolitos sigouri pos den exeis syggrafiko talento? Giati ego alla vlepo... Mia olokliromeni syggrafea vlepo pou mas dinei ti xara na moirazomaste mazi tis tis skepseis tis me omorfo tropo.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. όταν αγαπάς κάτι γραφεις καλά γι αυτό....και ποιος μπορει να κρίνει τα ταλεντο στη γραφη....εμεις δε γραφουμε....την ψυχη μας δινουμε...γραφε και μη σε νοιαζει.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. πραγματικά συγκινητικό κείμενο. Έχει πολύ αγάπη μέσα του... Όσο για το βιβλίο, να το γράψεις, και αν δεν καταφέρεις να το προωθήσεις να το κρατήσεις για πάντα στην βιβλιοθήκη σου, να σου θυμίζει αυτόν τον τόσο αγαπητό άνθρωπο. Τα γραπτά δεν χάνονται ποτέ... Απλά μερικές φορές δεν εκτιμούνται από κάποιους. go on!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!

    Αυτό το "δεν έχω το ταλέντο που χρειάζεται για να γράψω" το έχεις... διασταυρώσει?

    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πάντως εμένα μου άρεσε πολύ αυτό που διάβασα.
    Κείμενο γεμάτο αγάπη, γλαφυρό
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δέσποινα,
    Άκου και τη τρελή....μια χαρά γράφεις κοριτσάκι μου...στο κάτω κάτω....μην το εκδώσεις...γράψτο για σένα!
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. είναι πολύ όμορφα τα σχόλιά σας και με συγκίνησαν...όσο για το ταλέντο...δεν ξέρω...άλλο το blogging άλλο η λογοτεχνία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου