Ζω ένα δράμα - Στιγμές έμπνευσης

Αγαπητέ αναγνώστη, πρωτού περάσω στην απάντηση του φιλοσοφικού ερωτήματος που έθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση (πράγμα το οποίο θα αργήσει να γίνει) και δίχως να περιγράψω το πώς πέρασα τις γιορτές , θα σου πω τα τωρινά μου νέα.

Που λες ,αναγνώστη μου, για άνεργη έχω ελάχιστο ελεύθερο χρόνο(φαντάσου να δούλευα κιόλας!).
Κάθε πρωί ξυπνάω πίνω ένα καφέ και τρέχω για δουλειές.Βέβαια καμιά από αυτές δεν είναι δουλειά-δουλειά,κάτι που να αποδίδει δλδ αλλά είναι πράματα που πρέπει να γίνουν!

Γυρνάω σπίτι νηστική στις 6 το απόγευμα και φτιάχνω κανα αυγό να στυλωθώ. Μετά είμαι τόσο πτώμα ,τόσο κομμάτια λες και όλη μέρα έσκαβα, οπότε όταν δεν έχω άλλες δουλειές , ψώνια ή μάθημα, αράζω σπίτι και παριστάνω τον Κηλαηδόνη στο γνωστό άσμα.

Δυστυχώς όμως δεν ακολουθώ κατά γράμμα το παράδειγμα του τραγουδοποιού με αποτέλεσμα να σηκώνω τα τηλέφωνα (γιατί τώρα έχουμε και τα κινητά άρα τα τηλέφωνα και όχι το τηλέφωνο) . Το αποτέλεσμα είναι να πονοκεφαλιάζω,να αγχώνομαι και να νιώθω ακόμα πιο κουρασμένη.
Τόσο που μετά με πιάνει υπερένταση και από την πολλή κούραση τελικά καταλήγω να μην μπορώ να κοιμηθώ. Με τα πολλά αν είμαι τυχερή κοιμάμαι τα χαράματα και την άλλη μέρα ξυπνάω με το ζόρι και φτου κι απ'την αρχή, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου, τι'χες Γιάννη τι'χα πάντα κλπ .
Τελικά, αφού στο σπίτι σέρνομαι και δεν κάνω τίποτα, έχω καταλήξει με το νεροχύτη να ξεχειλίζει πιάτα και τηγάνια (από τα αυγά), τα πατώματα ασκούπιστα, τα τζάμια ακαθάριστα, το δέντρο στολισμένο ακόμα, τη Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση άθικτη και τα νεύρα μου δαντέλες (ζαρτιέρες είναι η έκφραση αλλά το δαντέλες είναι πιο σικ όπως καταλαβαίνεις.)
Αν αυτό δεν είναι δράμα,ποιο είναι;