Παρασκευή, 10 Ιουνίου, Αθήνα

Το ποντίκι κολλάει από τη ζέστη της ιδρωμένης παλάμης μου και δε ρολάρει καλά. Η περιήγηση γίνεται δύσκολη και βασανιστική σαν το περπάτημα κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Μιλάω σα να πρόκειται γι αληθινή βόλτα κι αναρωτιέμαι πώς , πού και πότε χάσαμε την ικανότητά μας για πραγματική επαφή.


Όσο κι αν θέλω να αποφεύγω την ηλεκτρονική επικοινωνία είναι η μόνη που έχει απομείνει τελικά. Βλέπω τις φίλες μου να απομακρύνονται χωρίς προφανή λόγο, στέλνω μηνύματα "τι κάνεις , πού χάθηκες,πότε θα τα πούμε;" και λαμβάνω αόριστες απαντήσεις "θα δούμε, από βδομάδα θα σε πάρω να κανονίσουμε" . Όσο δεν κανονίζουμε, τόσο λέω ότι δε θα ξαναστείλω μήνυμα, ότι δε γίνεται να (ψευτο) συντηρώ μόνο εγώ αυτή τη "φιλία" . Κι όμως ξαναστέλνω. Γιατί δε  μπορώ και δε θέλω να πιστέψω ότι το μόνο που μας απέμεινε είναι το fb και το twitter.



Προσπαθώ να "δουλεύω", να είμαι απασχολημένη με κάτι, να μην αφήνω τον καιρό να περνά άσκοπα. Καμιά φορά όμως ό,τι και να κάνω δεν πετυχαίνει και σπάζομαι. Μου λείπουν γνώσεις που δε μπορώ "ν'αγοράσω" . Βασίζομαι στην εμπειρία μου αλλά κι αυτή θέλει το χρόνο της για να αποδώσει περισσότερους καρπούς. Άλλες φορές ψάχνω για ακόμα καλύτερη πρώτη ύλη και πάλι δε βρίσκω, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Από καιρού εις καιρόν σκέφτομαι να τα παρατήσω, τι ήθελα εγώ να μπλέξω με όλα αυτά και δεν καθόμουν στις γραμματικές και τα συντακτικά μου. Απ'την άλλη κανείς δεν ενδιαφέρεται πια γι αυτά. Σχεδόν ούτ' εγώ. Βαρέθηκα. Έχω διαβάσει τόσο πολύ στη ζωή μου κι όμως υστερώ σε τόσα πολλά. Δε μου προσέφερε τίποτα το διάβασμα τελικά. Εφήμερη απόλαυση και μια κάποια οξύνεια για να αντιλαμβάνομαι πιο εύκολα τη ματαιότητα των πραγμάτων. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερο και πιο εύκολο να ήμουν μια χαζογκόμενα που ενδιαφέρεται μόνο για τα μαλλιά και τα ρούχα της, για το κομμωτήριο και το πεντικιούρ της. Αλήθεια που βρίσκουν τα λεφτά όλες αυτές για να'ναι πάντα στην τρίχα;
Κουράζομαι ώρες ώρες να προσπαθώ. Τέτοιες ώρες σκέφτομαι έτσι ,όπως τώρα. Μετά σιγά σιγά επανέρχομαι. Η δημιουργικότητα γίνεται και πάλι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής και της σκέψης μου και η αισιοδοξία κάνει μικρή στάση στην καρδιά μου. Μέχρι την επόμενη φορά που θα αποκαρδιωθώ.

Related Posts

3 σχόλια

  1. Μη μετανιώνεις καθόλου που δεν ξέμεινες να νοιάζεσαι για τα νύχια και τα μαλλιά σου καλή μου. Να εισαι πάντα γνήσια και όσους σε πληγώνουν, μακρυά. Δεν έχουμε χρόνο για τους 'φίλους' του FB.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. είχα παρόμοια συζήτηση με τον husband. του είπα ότι δεν αντέχω να συντηρώ σχέσεις τυπικές. ότι πλέον δεν μπορώ να δω κάποιον απλά γιατί πρέπει. προτιμώ να πατώ το delete. Σκληρό δεν ξέρω,ίσως, ουσιαστικό όμως. κρατάμε την ουσία.

    θα διαφωνήσω με το διάβασμα. τι σημαίνει δεν μου πρόσφερε πολλά; κακό είναι μια εφήμερη απόλαυση; έχουν και τα μικρά και τα εφήμερα τη σημασία τους.

    Ψηλά το κεφάλι. είναι δύσκολες εποχές, αλλά που θα πάει, θα περάσουν :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Αλήθεια που βρίσκουν τα λεφτά όλες αυτές για να'ναι πάντα στην τρίχα;"

    επίσης που βρίσκουν και την όρεξη! δική μου απορία επίσης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου