Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου, Σούδα - Στιγμές έμπνευσης

Αγαπητό ημερολόγιο, πέρασα μια βδομάδα από τότε που τα είπαμε, αλλά η διάθεσή μου δεν έχει αλλάξει πολύ και δεν έχω και φωτό να συνοδέψω τη σημερινή ανάρτηση. Το κακό είναι ότι οι μίζεροι άνθρωποι σαν εμένα, δεν "πουλάνε" πολύ ούτε για πολύ.

Το πολύ πολύ να τους δώσουν κουράγιο στην αρχή με τη σοφία του "τα΄χω περάσει κι εγώ και ξέρω" ή την ανωτερότητα του "ευτυχώς εγώ είμαι καλά και τα ξέρω όλα" ή με την συμπάθεια του "δεν σου αξίζει αυτό, άλλαξέ το" .



Το εκτιμάς προφανώς όταν κάποιος ασχολείται έστω κι έτσι μαζί σου αλλά ξέρεις ότι αν δεν ασχοληθείς μαζί σου εσύ, δε θα λυθεί το πρόβλημα. Και για κάποιον περίεργο λόγο δε θες να το κάνεις και νομίζεις ότι δε μπορείς κιόλας. Ή σ΄έχουν πείσει από μικρή ότι είσαι άχρηστη ή σε έπεισαν αργότερα ότι θα γίνεις άχρηστη αν δεν κάνεις αυτό , εκείνο και το άλλο και τελικά καταλήγεις να είσαι άχρηστη πριν καλά καλά το καταλάβεις. Αγαπητό ημερολόγιο, κάπου εδώ σ΄αφήνω. Δεν έχει νόημα να αναμασάω τα ίδια και τα ίδια. Πάω να διαβάσω καμιά ανάρτηση με άποψη και χωρίς μιζέρια. Ούτε εγώ δε με αντέχω....