Σάββατο, 19 Σεπτεμβρίου - Στιγμές έμπνευσης

Αγαπητό ημερολόγιο,
πάνε οι μέρες της δόξας σου και μελαγχόλησες, ε; Εμ, δεν ξέρω τι να γράψω πια, όλο τα ίδια και τα ίδια βαρέθηκα...το πτυχίο που δεν μπορώ να πάρω, η δουλειά που δε μπορώ να βρω, οι συγγενείς που δε θέλω να δω (γιατί όλο ρωτάνε για τα δύο προηγούμενα), οι φίλοι που δεν είναι εδώ (έχω κι εγώ φίλους στα 4 σημεία του ορίζοντα, μεταθέσεις σπουδές κλπ, τι περιμένεις) με λίγα λόγια η ζωή που δε ζω. Όχι ημερολόγιό μου, δε θα το παίξω ούτε κουλ,  όλα πάνε καλά και δεν έχω ανάγκη κανένα, ούτε διανοούμενη, ματαιότης, ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης.Όχι. Δε μ΄αρέσει καμιά απ΄αυτές τις στάσεις. All though, είναι πιασάρικες και οι δύο. Όλοι έτσι φέρονται. Ή ταχα μου δήθεν άνετα ή ταχα μου δήθεν φιλοσοφημένα. Ε, λοιπόν, ούτε άνετη είμαι, ούτε απαντήσεις έχω στα ερωτήματα της ζωής ή λύσεις στα ζητήματα της καθημερινότητας.Είμαι στη μέση όλων αυτών και ταλαντεύομαι. Θα πετούσα κάτι για την Αριστοτελική μεσότητα , αλλά τι σκατά έλεγα τόση ώρα ότι δε θα το παίξω διανοούμενη;



 Άρα το αφήνω κι αυτό.Τι περιμένεις να γράψω λοιπόν; Έχω γίνει κι εγώ σαν όλους τους άλλους. Περνάω τη  ζωή μου μπροστά στην οθόνη, τα εγκεφαλικά μου κύτταρα αρχίζουν να ελαττώνονται επικίνδυνα και η ζωτικότητά μου φτάνει στο ναδίρ της. Μήπως περιμένεις πολλά λοιπόν;
Εγώ πάντως το μόνο που περιμένω είναι πότε θα βάλει τη νταντά στην τηλεόραση. Το να σκοτώνεις έστω και μια ώρα ανώδυνα, είναι σωτήριο. Δυστυχώς, έχω αρκετά ακόμη ζωντανά εγκεφαλικά κύτταρα, ώστε να μην αντέχω να δω τίποτε άλλο εκτός από "φιλαράκια" και "νταντά" και αυτά τα δυο δεν κατέχουν πολύ τηλεοπτικό χρόνο. Οι υπόλοιπες ώρες ππου περνάω στην τηλεόραση επομένως , σκοτώνονται μεν, επώδυνα δε....Δε θα συνεχίσω για την ώρα, αγαπητό ημερολόγιο, αρκετά άπλυτα έβγαλα στη φόρα σήμερα και πρέπει να βάλω κανα πλυντήριο.