Ο κύκλος της ζωής - Στιγμές έμπνευσης

Έχω μια ανεξήγητη μελαγχολία τις τελευταίες μέρες, τίποτα δε με συγκινεί, όλα αντιθέτως μ' εκνευρίζουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Πάω στη σχολή μηχανικά, κρατάω σημειώσεις που μοιάζουν με ορνιθοσκαλίσματα στην άμμο, καπνίζω μηχανικά, τελειώνει το διάλειμμα, μάθημα ξανά. Ώρες ώρες μοιάζει σωτήριο, ακούς γράφεις, δε σκέφτεσαι. Όχι ότι σε βρήκαν όλες οι αναποδιές της ζωής και προσπαθείς να μην τις φέρνεις στο μυαλό σου, απλά αν καθίσεις χωρίς να κάνεις κάτι , δεν έχεις πουθενά να εστιάσεις την προσοχή σου. Όλα μοιάζουν τόσο κενά και τόσο ρηχά. Ό, τι και να κάνεις το' χουν κάνει κι άλλοι πριν από σένα, ό,τι κι αν πεις έχει ξαναειπωθεί, όποιο τραγούδι και να γράψεις κάποιος το χει ξανατραγουδήσει, έστω με λίγο διαφορετικές λέξεις....
Γνώριμη κατάσταση, την ξεπερνάω κι επιβιώνω, όχι γιατί μετά από λίγο όλα ξαναβρίσκουν το χαμένο τους νόημα, αλλά γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνω. Πόσο καιρό να κλαίγεσαι ότι δε σ'αρέσει τίποτα; Βαριέσαι κι εσύ ο ίδιος την κλάψα σου. Συνεχίζεις σα να μη συμβαίνει τίποτα μέχρι την επόμενη φορά που δε θ' αντέχεις να υποκρίνεσαι και θα μελαγχολήσεις πάλι. Αυτός είναι ο δικός μου κύκλος της ζωής.Δεν τ'αναλύω πιο πολύ.